‘Lockdown-critici hadden gelijk: het vrije Zweden deed het uitzonderlijk goed tijdens de COVID-19-pandemie’

Auteur: Prof. Peter C Gøtzsche

Talrijke studies tonen aan dat het sterftecijfer in Zweden tijdens de COVID-19-pandemie tot één van de laagste in Europa behoort. Het beste onderzoek tot nu toe, uitgevoerd door professor Ioannidis (Stanford), verscheen vorige week. Ook deze laat overduidelijk zien dat Zweden de juiste beslissing heeft genomen toen het geen verplichte lockdown invoerde en in plaats daarvan rekende op de vrijwillige beteugeling van sociale bijeenkomsten. 

Het land hield de meeste scholen, restaurants, bars en bedrijven open. Mondkapjes waren niet verplicht, en het was dan ook zeer zeldzaam om een ​​Zweed verkleed te zien als gemaskerde bankovervaller. Toch zijn de resultaten opmerkelijk, omdat Zweden heeft toegegeven te weinig te hebben gedaan om mensen in verpleeghuizen te beschermen.  Geen wonder dat de media zwijgen over de onderzoeken die aantonen dat dit open-samenlevingsbeleid was wat de rest van de wereld ook had moeten doen.

De Noorse epidemioloog Preben Aavitsland, verantwoordelijk voor surveillance bij het Noorse instituut voor publieke gezondheid, heeft door het succes van Zweden zijn mening bijgesteld. Hij zegt nu dat andere landen het voorbeeld van Zweden hadden moeten volgen, maar dat ze Zweden bekritiseerden om hun eigen onzekerheid te verbergen. “Terwijl andere overheden mensen massaal angst aanjoegen, gaf de Zweedse Volksgezondheidsdienst advies in plaats van straf,“

Over de Noorse aanpak stelt hij: “Mensen bleken extreme beperkingen te accepteren zolang de angst groot genoeg was. (…) We verboden gezinnen om hun oma in het verpleeghuis te bezoeken, we ontzegden mannen aanwezigheid bij de geboorte van hun kinderen, we beperkten het aantal nabestaanden dat naar de kerk mocht gaan bij begrafenissen.”

Voor elke interventie in de gezondheidszorg hebben we bewijs nodig dat de voordelen de nadelen overtreffen. Dit principe van de wetenschap van volksgezondheid was één van de eerste en belangrijkste slachtoffers van de pandemie.

Als we niet alleen kijken naar het aantal mensen dat is overleden aan COVID, is het helemaal duidelijk dat de schade die de draconische lockdowns in de rest van de wereld hebben aangericht in alle opzichten immens is.

Maar bij aanvang van de pandemie raakten politici over de hele wereld in paniek. De wetenschappelijke onderzoeken die we zo hard nodig hadden om ons te leiden, werden nooit uitgevoerd – met dramatische resultaten tot gevolg.

Er zijn bekende wetenschappers geweest die hebben geprobeerd politici en bevolking te waarschuwen. Maar zij werden genegeerd of zwartgemaakt en verloren in het ergste geval hun positie bij de universiteit. 

In oktober 2020 verscheen de Great Barrington Declaration, een verklaring van slechts 514 woorden. Het benadrukt de verwoestende effecten van lockdowns op de volksgezondheid op korte en lange termijn, waarbij de kansarmen onevenredig worden geraakt. Het presenteert het argument dat COVID-19 voor kinderen minder gevaarlijk is dan de griep, en dat zij met een minimaal risico op overlijden normaal moeten leven om groepsimmuniteit op te bouwen. 

Verder beveelt de verklaring het gericht beschermen van mensen met onderliggend lijden aan omdat zij wel een groter risico lopen als ze met COVID-19 worden besmet. Verpleeghuizen moeten gebruikmaken van personeel met natuurlijke immuniteit (door besmetting) en moeten regelmatig PCR-testen uitvoeren bij alle bezoekers en het niet-immune personeel. Gepensioneerden die thuis wonen, moeten boodschappen en andere benodigdheden aan huis laten bezorgen en moeten waar mogelijk familieleden buiten ontmoeten.

Scholen, universiteiten, sportfaciliteiten, restaurants, culturele activiteiten en andere bedrijven moeten open blijven. Jonge volwassenen met een laag risico zouden normaal moeten werken, in plaats van thuis. Iedereen die ziek is, moet thuis blijven. 

In de Great Barrington Declaration staat niets dat feitelijk onjuist is, in tegenstelling tot het John Snow-memorandum, dat twee weken later werd gepubliceerd. Deze verklaring is uiterst manipulatief en bevat feitelijke onjuistheden. Van de acht verwijzingen naar wetenschappelijke literatuur gaan er verschillende naar ronduit onbetrouwbare papers. 

Het meest sprekende voorbeeld is de bewering van de auteurs dat SARS-CoV-2 een hoge besmettelijkheid heeft en dat het sterftecijfer voor infecties van COVID-19 vele malen hoger is dan dat van seizoensgriep. Dit is niet correct en de twee verwijzingen die de auteurs gebruiken, zijn studies die gebruikmaken van modellering, terwijl modelstudies zeer gevoelig zijn voor vooringenomenheid en manipulatie.

Daarnaast claimde het John Snow-memorandum op basis van een modelstudie “dat het aandeel kwetsbare mensen op sommige plekken maar liefst 30% van de bevolking beslaat.” Dit is misleidend. Deze studie gebruikte “het risico op ernstige ziekten” als criterium om mensen te labelen als kwetsbaar, een veel te brede definitie die het makkelijk maakt om mensen angst aan te jagen. 

Wat ze hun lezers niet vertelden, is dat dezelfde modelstudie ook schatte dat slechts 4% van de wereldbevolking ziekenhuisopname nodig zou hebben als ze geïnfecteerd zouden raken – een percentage vergelijkbaar met dat van de griep. 

Het John Snow-memorandum beweerde tot slot dat de overdracht van het virus kan worden beperkt door het gebruik van mondkapjes, ook al was en is dit een zeer twijfelachtige bewering. Men leverde overigens geen citaat om deze bewering te onderbouwen. 

Het John Snow-memorandum lijkt een directe aanval op de Great Barrington Declaration die van bovenaf is georkestreerd. 

Op 8 oktober 2020, 12 dagen voor het uitkomen van het John Snow-memorandum, stuurde Francis Collins, de directeur van de Amerikaanse National Institutes of Health (NIH), een e-mail aan Anthony Fauci, directeur van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases en adviseur van verschillende Amerikaanse presidenten, waarin hij schreef:

“Dit voorstel van de drie marginale epidemiologen die de staatssecretaris hebben ontmoet, lijkt veel aandacht te krijgen – en zelfs een mede-ondertekening van Nobelprijswinnaar Mike Leavitt van Stanford. Er moet een snelle en verwoestende publieke campagne tegen deze verklaring komen. Ik zie zoiets nog niet online, wordt hieraan gewerkt?”

Het John Snow-memorandum werd gepubliceerd in het prestigieuze wetenschappelijke tijdschrift The Lancet, wat de maar liefst 31 auteurs veel aanzien geeft. De Great Barrington Declaration kent slechts drie auteurs en werd gepubliceerd op een website. Wel hebben meer dan 900.000 mensen de Great Barrington Declaration ondertekend, waaronder Nobelprijswinnaar Mike Leavitt en ikzelf. 

De twee verklaringen leidden niet tot verlichte debatten over de feiten, maar tot hoog oplopende emoties op sociale media. De meest venijnige aanvallen waren bijna uitsluitend gericht tegen degenen die de Great Barrington Declaration steunden. Veel mensen, inclusief de auteurs, ondervonden censuur van Facebook, YouTube en Twitter. 

Wetenschappers die tegen lockdowns waren, werden ervan beschuldigd bloed aan hun handen te hebben. Hun universitaire posities werden bedreigd, waardoor veel vooraanstaande wetenschappelijke stemmen effectief het zwijgen zijn opgelegd. 

Velen van hen kozen ervoor om de boze massa niet te trotseren en zijn in plaats daarvan stil gebleven. Onder hen is Jonas Ludvigsson, die een baanbrekend Zweeds onderzoek had gepubliceerd, waaruit bleek dat het veilig was om scholen open te houden, zowel voor kinderen als voor leerkrachten. 

Ook voor het uitkomen van de Great Barrington Declaration was er overduidelijk sprake van censuur. Stefan Baral, een epidemioloog van Johns Hopkins University, meldde dat een brief die hij in april 2020 schreef over de mogelijke schade van volledige lockdowns werd afgewezen door meer dan tien wetenschappelijke tijdschriften en zes kranten, soms met het voorwendsel dat er “niets bruikbaars in stond.” Het was de eerste keer in zijn carrière dat hij nergens een stuk geplaatst kon krijgen.

Ondanks de massale steun heeft de Great Barrington Declaration nauwelijks politieke impact gehad, waarschijnlijk omdat het voor politici veel gemakkelijker is om vrijheden te beperken dan om samenlevingen open te houden. Als een land eenmaal drastische maatregelen heeft genomen, zoals lockdowns en grenssluitingen, worden andere landen ervan beschuldigd onverantwoordelijk te zijn als ze niet hetzelfde doen – ook al is het effect ervan niet bewezen.  

Politici zullen niet in de problemen komen voor maatregelen die te draconisch zijn, maar wel als ze ervan kunnen worden beschuldigd te weinig te hebben gedaan.

Uit een systematische review uit 2020 in een wetenschappelijk tijdschrift bleek dat schoolsluitingen niet bijdroegen aan de beheersing van de eerdere SARS-epidemie in China, Hongkong en Singapore. 

Lockdowns kunnen de zaken zelfs erger maken. Voordat de COVID-19-vaccins beschikbaar kwamen, was de mediane leeftijd van degenen die stierven 83 jaar. Als de ouders aan het werk waren en kinderen naar huis werden gestuurd om door hun grootouders te worden verzorgd, bracht dit deze kwetsbare mensen in gevaar.

De COVID-pandemie bood een unieke en fantastische kans om voor eens en voor altijd de waarheid te ontdekken over schoolsluitingen door sommige scholen open te houden en anderen te sluiten. Helaas zijn deze proeven nooit gehouden. Pogingen ertoe werden afgeschoten door politici en de media. 

Atle Fretheim, onderzoeksdirecteur bij het Noorse Instituut voor Volksgezondheid, probeerde een proef uit te voeren, maar stuitte op heftige weerstand. In maart 2020 waren Noorse regeringsfunctionarissen niet bereid scholen open te houden. Twee maanden later, toen de verspreiding van het virus afnam, weigerden ze de scholen gesloten te houden. 

Ondertussen rekende de Noorse TV af met de plannen van Fretheim met de headline: “Gestoorde onderzoeker wil experimenteren op kinderen.” Maar wat gestoord was, was om dit onderzoek niet te doen. Nog gekker was de norm in de Verenigde Staten, waar in veel grote steden bars open waren terwijl scholen moesten sluiten. 

Toen mensen pleitten voor lockdowns, bevonden ze zich op zeer onzeker terrein. Maar achteraf kunnen we stellen dat het openhouden van de samenleving door Zweden positief heeft uitgepakt. Dat blijkt wederom uit de nieuwe studie van professor Ioannidis.

Dit land probeerde het leven gewoon voort te zetten, zonder grote lockdowns. En met succes, want de sterftecijfers liegen niet. De academici die een paar jaar geleden door het establishment werden verketterd, hadden volkomen gelijk. 

Professor Peter C. Gøtzsche staat bekend om zijn vlijmscherpe analyse van medische onderzoeken en zijn pleidooi voor meer onafhankelijkheid van de farmaceutische industrie. Hij publiceerde meer dan 97 wetenschappelijke papers in de vijf belangrijkste medische tijdschriften (BMJ, Lancet, JAMA, Annals of Internal Medicine en New England Journal of Medicine). Zijn wetenschappelijke artikelen zijn in totaal meer dan 150.000 keer geciteerd. 

Professor Gøtzsche schreef een boek over de coronapandemie met de titel “The Chinese virus: killed millions and scientific freedom”. Bovenstaand artikel is een verkorte en aangepaste versie van een artikel dat eerder verscheen bij Brownstone Institute.