‘De Wereldgezondheidsorganisatie is een bedreiging voor onze vrijheid’

Auteur: David Bell

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) vraagt de 194 lidstaten (waaronder Nederland) het nieuwe pandemieverdrag te tekenen. Daarnaast wil het amendementen toevoegen aan de juridisch bindende international health regulations (IHR), die zijn bedoeld om in te grijpen in het geval van een pandemie. 

De directeur-generaal van de WHO stelt ons gerust dat het tekenen van het verdrag de soevereiniteit van haar lidstaten niet zal aantasten. Deze verklaring is bedoeld om de aandacht af te leiden. Degenen die er baat bij hebben om de wereld in een doorlopende gezondheidsnoodtoestand te brengen, zijn er wel degelijk op uit om macht over te hevelen, van de individuele lidstaten naar de WHO-bureaucraten in Genève, is mijn mening.

Onze samenleving in het Westen is gebouwd op vertrouwen en een gevoel van superioriteit. We hebben de instellingen gebouwd die de wereld besturen. We hebben deze ingericht zodat deze hulp bieden aan landen die het moeilijk hebben. 

We beschouwen onszelf als humanitairen, de pleitbezorgers van de volksgezondheid, de verenigers van volkeren. We zien onszelf als antifascistische, vrijheidslievende mensen. We zijn van mening dat ons systeem beter is dan de alternatieven. 

Het kost nogal wat moeite voor linkse westerlingen uit de middenklasse om te geloven dat de instellingen en filantropische organisaties die we ons hele leven hebben bewonderd, zo gecorrumpeerd zijn dat ze handelen tegen onze belangen. Het pandemieverdrag, dat Nederland waarschijnlijk zal tekenen, is hier een schrijnend voorbeeld van.

Het pandemieverdrag (zie ook de “synergetische” amendementen) hebben tot doel eeuwen van democratische hervormingen ongedaan te maken. Omdat het lastig is voor de bevolking om deze waarheid onder ogen te zien, heeft de WHO vrij spel. 

Dit verdrag introduceert de term “één gezondheid”, een van de volksgezondheid gekaapt concept, dat kan verwijzen naar alles waarvan wordt aangenomen dat het de gezondheid (fysiek, mentaal of sociaal) kan beïnvloeden. De wereldgezondheidsorganisatie wil macht uitoefenen over al deze gebieden.

Slecht weer, mislukte oogsten of de verspreiding van ideeën die mensen stress bezorgen; alledaagse dingen waar mensen altijd mee moesten dealen, worden aanleidingen om lidstaten te vertellen wat ze moeten doen, en lockdowns in te stellen als de WHO dit nodig acht, of om “desinformatie” te bestrijden waar deze conflicteert met het dogma van de WHO.

Het staat buiten kijf dat één enkele persoon (de directeur-generaal) directe invloed heeft op de vrijheid van iedere burger in de lidstaten door het gezondheidsbeleid van de WHO. Waar er voorheen sprake was van vrijblijvendheid neemt dit door dit verdrag af. Landen doen namelijk de toezegging om aanbevelingen op te volgen. Er is geen sprake meer van vrijblijvende suggesties.

Hoewel de WHO geen politiemacht heeft, zijn de Wereldbank en het IMF van de partij. Zij controleren een groot deel van onze geldvoorraad. Het Amerikaanse congres heeft vorig jaar regelgeving ingevoerd, met als doel om andere landen aan te spreken als zij de IHR niet naleven. Dit is geen papieren tijger. De meeste landen en hun mensen zullen geen keus hebben wanneer de laars van de Amerikaanse regering op hun nek drukt.

Onze samenleving vertrouwt op het hebben van ‘betrouwbare bronnen’, waarvan de WHO er één van is. Maar de WHO van nu heeft niets te maken met de altruïstische organisatie van weleer. Dit brengt ons bij de vijf goede redenen voor lidstaten om het nieuwe pandemieverdrag niet te tekenen, om zo te voorkomen dat de WHO nog meer invloed krijgt.  

Vroeger werd de WHO gefinancierd door de lidstaten, gebaseerd op hun nationale inkomen. De WHO zelf besloot hoe deze basisfinanciering moest worden gebruikt om de grootste mogelijke impact te bereiken. 

Daar is nu geen sprake meer van. Vandaag de dag is de WHO-financiering voor het grootste deel ‘gespecificeerd’. Dit betekent dat de particuliere financier kan beslissen hoe en waar het werk zal worden gedaan. Deze kan via de WHO programma’s implementeren waarvan hij zelf kan profiteren. Het zal je niet verbazen dat deze investeerders steeds vaker rijke individuen zijn, die het liefst een hoog rendement zien op hun bijdrage.

De op één na grootste donateur is de stichting van de bekende software-ondernemer en Big Pharma-investeerder Bill Gates. Als een land de macht overdraagt aan de WHO, draagt het in feite macht over aan Bill Gates en de andere investeerders, die invloed kunnen uitoefenen op het wereldwijde gezondheidsbeleid.

De WHO vertegenwoordigt alle lidstaten. Dit betekent dat landen die geleid worden door militaire dictaturen of andere niet-democratische regimes een gelijke stem hebben in de Wereldgezondheidsvergadering (WHA), het bestuursorgaan van de WHO.

Als democratische landen macht overdragen aan de WHO, delen ze ineens de beslissingsbevoegdheid over de gezondheid van hun eigen burgers met deze niet-democratische staten, van wie sommigen geopolitieke redenen hebben om de bevolking van een democratische staat het moeilijk te maken. Denk aan het ontregelen van de economie, of het zaaien van innerlijke verdeeldheid door het instellen van schoolsluitingen of lockdowns. 

Voor een puur adviserende organisatie kan gelijke inspraak passend zijn. Maar het overdragen van macht aan of het delen van beslissingsbevoegdheid met dergelijke regimes is onverenigbaar met de democratie. 

Democratische landen hebben systemen waardoor degenen die macht over burgers uitoefenen, deze alleen uitoefenen als de burgers daarmee instemmen. Daarnaast zijn de machthebbers onderworpen aan onafhankelijke rechtbanken. Dit beschermt burgers tegen incompetentie, corruptie of misbruik van hun eigen bestuurders. 

Net als andere afdelingen van de Verenigde Naties is de WHO alleen verantwoording verschuldigd aan zichzelf en aan de Wereldgezondheidsvergadering. In deze vergadering spelen geopolitieke belangen een grote rol. Zelfs het VN-secretariaat heeft beperkte invloed aangezien de WHO onder haar eigen grondwet opereert. Dit maakt het heel lastig om misstanden aan te kaarten.

Niemand zal verantwoordelijk worden gehouden voor de bijna kwart miljoen kinderen die volgens UNICEF-schattingen werden gedood door het WHO-beleid in Zuid-Azië, waarbij covid-preventie voorrang kreeg op gezondheidszorg, ook al liepen kinderen geen significant risico om aan covid te overlijden. 

Een dergelijk gebrek aan het afleggen van verantwoording kan acceptabel zijn als een instelling alleen maar advies geeft. Maar als een organisatie de bevoegdheid krijgt om burgerrechten in te perken, verplichtingen op te leggen of zelfs tot censuur over te gaan, dan is dit gebrek aan democratische controle ronduit onaanvaardbaar.

Vóór de instroom van particulier geld lag de focus van de WHO op endemische infectieziekten die veel schade aanrichten, zoals malaria, tuberculose en HIV. Deze worden sterk geassocieerd met armoede, ondervoeding en slechte sanitaire voorzieningen. Het aanpakken van dergelijke vermijdbare of behandelbare ziektes is de beste manier om levens te verlengen en de volksgezondheid te bevorderen. 

De beste aanpak is om dit te laten doen door mensen ter plaatse, die kennis hebben over de lokale cultuur, het te verwachten gedrag van de bevolking en de epidemiologie van ziektes. Als je deze kennis naar een gemeenschap brengt, stel je deze in staat om zijn eigen volksgezondheid te beheren. 

De WHO legde ooit de nadruk op een dergelijke decentralisatie en pleitte voor de versterking van eerstelijns zorg. Die aanpak sloot aan bij de strijd tegen het fascisme en het kolonialisme waarbinnen de WIE is ontstaan.

Vandaag de dag hebben de meeste medewerkers van de WHO geen expertise. Veel van de WHO-bureaucraten hebben tientallen jaren in een kantoor gezeten met minimale ervaring in programma-implementatie of praktisch ziektebeheer.  Dat hebben de ervaringen met de Mexicaanse griep en de West-Afrikaanse ebola-uitbraken in 2009 aangetoond. De meeste landen hebben binnen hun grenzen meer expertise dan in de gesloten bureaucratie in Genève, waar door quota en vriendjespolitiek het niveau laag is. 

Gecentraliseerde benaderingen van gezondheid vereisen dat gemeenschappen en individuen zich houden aan voorschriften die lokale heterogeniteit en prioriteiten negeren. Gebieden verschillen van elkaar en niet iedere ziekte komt overal voor. Malaria is geen probleem voor IJslanders, maar in Oeganda is het een serieuze bedreiging, één die veel meer levens eist dan Covid-19. 

De WHO duwde de massavaccinatie voor Covid-19 twee jaar lang door de strot van Afrikaanse landen ten zuiden van de Sahara, met de hoogste kosten voor een vaccinatiecampagne ooit tot gevolg. Dit alles terwijl men wist dat een grote meerderheid van de bevolking al immuun was, de helft van de bevolking jonger dan 20 is met daardoor nauwelijks risico op overlijden, en dat malaria, tuberculose en HIV veel meer dodelijke slachtoffers eisen, waardoor ze eigenlijk een hogere prioriteit verdienen. 

Pandemieën als gevolg van virale luchtweginfecties zijn zeldzame gebeurtenissen, zoals de WHO schreef in 2019. Ze zijn de afgelopen 120 jaar ongeveer één keer per generatie voorgekomen. Sinds de komst van antibiotica (voor primaire of secundaire infecties) is de mortaliteit drastisch gedaald. 

Tijdens Covid-19 was de gemiddelde leeftijd bij overlijden hoger dan 75 jaar. Daarnaast was het zeer ongebruikelijk dat gezonde mensen overleden. Het wereldwijde sterftecijfer was niet veel anders dan dat van influenza. 

Tuberculose, malaria, hiv/aids en de meeste andere veelvoorkomende infecties doden op jongere leeftijd, waardoor er sprake is van meer verloren levensjaren. Dit maakt deze ziektes gevaarlijker dan welke covid-variant dan ook.

In de laatste versie van het voorgestelde pandemieverdrag is een gedeelte van de dwingende taal vervangen. Men spreekt nu over “voorstellen” en “suggesties.” 

Maar schijn bedriegt. De bewoording is aangepast, maar de intentie en het proces van de achterliggende agenda zijn onveranderd. De macht over de respons op een “gezondheidsnoodsituatie” wordt nog steeds overgedragen aan hen die er van kunnen profiteren. Ondertussen dendert de trein door, met digitale paspoorten, surveillance van “potentiële bedreigingen” en de intentie om gerichte vrijheidsberoving toe te passen waar en wanneer de WHO dit nodig acht. 

Het is gevaarlijk om een in het buitenland gevestigde instelling bevoegdheden te geven die in strijd zijn met democratische normen en een goed goed volksgezondheidsbeleid. Zeker wanneer dit instituut beperkte expertise en een slechte staat van dienst heeft en achter de schermen wordt geregeerd door particuliere belangen.  

De public relations-afdelingen van de toekomstige begunstigden van het WHO-pandemieverdrag willen het laten lijken alsof de discussie over dit verdrag een kwestie is van binnenlandse politieke rivaliteit. Maar laat je niet voor de gek houden. Als we meegaan in hun oproep tot het afstaan van onze beslissingsbevoegdheid, dan staan ​we ​onze mensenrechten af ​​aan een kleine elite die zal profiteren van onze verarming. Dit is eenvoudig te doorzien en te stoppen. Alles wat nodig is, is duidelijkheid, eerlijkheid en een klein beetje moed.

Dit is een opiniestuk van David Bell. Hij is arts, specialist in volksgezondheid  en biotech-adviseur. Hij werkte voorheen als wetenschapper bij de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en als programmahoofd voor malaria en ziekten met koorts bij de Foundation for Innovative New Diagnostics (FIND) in Genève, Zwitserland. Dit stuk verscheen eerder bij Brownstone Institute. Vertaling en redactie: Maarten van der Laan. 

Hoofdafbeelding: ANP / Phil Nijhuis – Museumplein Amsterdam – Actievoerders Nederland in Verzet ‘herdenken koffieslag’