Raisa’s zomercolumn: ‘Mijn herinnering aan het discriminerende coronabeleid’

Raisa’s zomercolumn #3

Momenteel ben ik in de Verenigde Staten: Santa Barbara, Californië om precies te zijn. Het is werkelijk waar een sprookjesachtige omgeving en ik begrijp helemaal waarom the rich and famous van deze wereld zich hier graag ophouden.

Nu ik hier ben, lijkt het inreisverbod voor de Verenigde Staten dat lange tijd gold voor mensen die net als ik ongevaccineerd zijn tegen covid-19 slechts een koortsachtige herinnering. Toch is het nog maar iets meer dan anderhalve maand geleden dat dit inreisverbod voor Europese ongevaccineerden naar de Verenigde Staten officieel werd opgeheven. Op 12 mei 2023, om precies te zijn, kwam er hiermee na ruim drie jaar eindelijk een definitief einde aan de medische apartheid in de westerse wereld.

Ik kan met zekerheid vaststellen dat de discriminatie op basis van medische gegevens en bijbehorend totalitair coronabeleid diepe wonden hebben geslagen. U en ik zijn de foto’s van de jonge kinderen die buiten moesten worden afgedroogd na de zwemles vast niet vergeten. U en ik herinneren zich vast ook nog de hartverscheurende realiteit van een kind dat de Sinterklaasintocht van achter een hek moest aanschouwen. Van zussen, broers, moeders, vaders, kinderen en kleinkinderen die door de familie de deur werd gewezen tijdens feestdagen. Van ouderen die wegkwijnden in verzorgingshuizen, omdat zij geen bezoek mochten ontvangen. Indertijd gaf ik nog les aan de Universiteit Leiden en een aantal van mijn studenten vereenzaamden volledig in hun kleine studentenkamers. Sommigen van hen kunnen het inmiddels niet meer navertellen: door de zich opeenstapelende maatregelen zagen zij helaas geen uitweg meer. Ik en vele anderen met mij waren niet welkom in de bioscoop, in het vliegtuig, in restaurants, cafés of in de sportschool. En ik twijfel wat er erger was: de uitsluiting, de vernedering of de pure machteloosheid? 

Er werd mij continu verteld dat ik toch “gewoon” die prik kon halen. Dat ik toch een “keuze” had. Waarom maakte ik het mezelf toch zo moeilijk door halsstarrig vast te houden aan mijn principes? En als ik de prik dan echt niet wilde, kon ik me toch altijd nog laten testen? De behandeling als melaatse bracht enorme frustratie met zich mee. Ik werd weggezet als een gevaar voor de volksgezondheid en daarom ongewild uitgesloten van mijn sociale leven en op den duur van de maatschappij als geheel. Als klap op de vuurpijl waren daar de verwijten die ik naar mijn hoofd kreeg dat dankzij mij en andere ongevaccineerden de maatschappij zogenaamd voor iedereen nog net iets langer dicht zou blijven. 

Artikel gaat verder onder de afbeelding.

Ik kan wel vaststellen dat het coronabeleid de meest duistere kanten in mensen naar boven haalde. Als bloeddorstige hyena’s werden zij hierin gretig aangemoedigd door de overheid, met toenmalig minister voor Volksgezondheid Hugo de Jonge voorop. Pure bedreiging sprak er uit zijn woorden dat hij wist waar wij, de ongevaccineerden, wonen. Pure intimidatie was het toen hij meldde dat ik, als ik als ongevaccineerde in het ziekenhuis zou belanden, eigenlijk een bed bezet zou houden dat bedoeld was voor een ander: een ander die wel zijn maatschappelijke plicht had gedaan en netjes zijn injecties had gehaald. 

Als deze totalitaire tactieken zouden zijn ingezet voor de bestrijding van een extreem dodelijk virus, waren zij heel misschien nog ergens te verantwoorden geweest. Maar dat is geenszins het geval: covid heeft voor de meeste mensen, gevaccineerd of niet, een zeer mild verloop. Daar komt bij dat het vaccin de verspreiding van het virus niet voorkomt. Vaccineren doe je dus vooral voor jezelf en niet voor een ander. Ik kan wel vaststellen dat we collectief zijn bedrogen, we zijn voorgelogen door de overheid en de “experts” van dienst.

Inmiddels voelt het als een boze droom waarvan de realiteit zich, terwijl ik geniet van mijn vakantie in een land dat mij inmiddels gewoon toelaat, weer opdringt. 

Een realiteit waarvan “onze” overheid maar wat graag wil dat ik die zo snel mogelijk vergeet. Dat blijkt alleen al uit het bizarre besluit om de parlementaire enquête naar de misstanden tijdens de coronacrisis ‘voorlopig uit te stellen’. Geheel onbegrijpelijk is dat overigens niet: het is namelijk veel gemakkelijker om al het leed, alle ellende die mij en alle andere ongevaccineerden bewust is aangedaan in deze periode – waarvan ik hier nog maar een fractie heb aangehaald – onder het tapijt te vegen, over te gaan tot de orde van de dag en te doen alsof het nooit heeft plaatsgevonden dan om je eigen handelen kritisch onder de loep te nemen en verantwoordelijkheid te nemen voor je daden.

Maar in plaats van enkel woedend te reageren op dit besluit moeten wij, ongevaccineerden, vooral beseffen dat wij de overheid of onze zogenaamde volksvertegenwoordigers niet nodig hebben om de criminele praktijken en de aangerichte schade aan te kaarten en om hiermee de herinnering aan een van de meest duistere perioden in de recente geschiedenis levend te houden. Dat kunnen wij gewoon zelf: door te benoemen waar het zo vreselijk is misgegaan – en dit vooral te blijven herhalen. 

Raisa Blommestijn is jurist en filosoof. Ze promoveerde op een proefschrift over de Weimarrepubliek en het verval van de democratische staatsvorm. Sinds september 2022 presenteert ze Ongehoord Nieuws. Deze zomer schrijft ze elke week over wat haar bezighoudt en wat haar opvalt in de maatschappij.

Hoofdafbeelding: ANP / Ramon van Flymen – Amsterdam, 6 november 2021: aanscherping coronamaatregelen bij winkels en terrassen