Raisa’s zomercolumn: ‘Wat is een vrouw?’

Raisa’s zomercolumn #5

Wat is een vrouw? Deze ogenschijnlijk simpele vraag houdt momenteel een hele generatie psychologen, psychiaters en journalisten bezig. Waar het toen ik nog opgroeide volstrekt overzichtelijk was – vrouwen hebben een vagina en mannen een penis – is er tegenwoordig kennelijk volgens sommigen meer variatie mogelijk. Als ik de mainstream media moet geloven kunnen mannen ook zwanger worden, hebben vrouwen ook wel eens een penis en is menstruatie niet iets dat voorbehouden is aan vrouwen alleen. Onzin natuurlijk. Het is niets minder dan collectieve waanzin, aangevoerd door een klein groepje woke-fundamentalisten dat hun politieke ideologie aan de hele maatschappij wil opleggen.

Want, laat ik het benoemen voor wat het is: het bestempelen van iemand met een penis als vrouw is onjuist. Het simpele feit dat een man make-up draagt of een jurk aantrekt, maakt hem nog geen vrouw. Ingrijpende operaties doen niets af aan de meest basale biologie, namelijk dat het geslacht waarmee je wordt geboren bepaalt of je een man of een vrouw bent. Kennelijk is het tegenwoordig omstreden om dit te benoemen, maar ik ga het toch doen: enkel je chromosomen bepalen of je een man of een vrouw bent. Als je XX-chromosomen hebt, ben je een vrouw, als je XY-chromosomen hebt ben je een man. 

De nieuwe miss Nederland, de 22-jarige transgender Rikkie Kollé, die er een week geleden met de winst vandoor ging, is daarmee een man. Niemand kan iets aan deze situatie veranderen en het meegaan in de gewenste ‘pronouns’ en Kollé aanspreken met ‘zij’ en ‘haar’ is niets minder dan het meegaan in de alom dominante collectieve waanzin en, niet geheel onbelangrijk, in een ziektebeeld.

Niet voor niets spreekt het wereldwijd meest gebruikte handboek voor het vaststellen van psychische ziekten, de DSM-5, over genderdysforie wanneer iemand ernstige onvrede of vervreemding ervaart wat betreft zijn of haar geslacht.

In een gezonde maatschappij zouden mensen met een dergelijke aandoening de behandeling moeten krijgen die ze verdienen; een behandeling die er vooral op gericht zou moeten zijn om zichzelf te accepteren voor wie ze zijn. Er zou in ieder geval niet moeten worden ingespeeld op het ziektebeeld door ingrijpende medische procedures waarbij vaak levenslange onvruchtbaarheid ontstaat. 

Wanneer het gaat om andere psychische stoornissen, vinden we zoiets overigens volstrekt normaal. Ik probeer me voor te stellen wat er zou gebeuren wanneer we een andere ziekte op dezelfde manier zouden benaderen als genderdysforie. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de eetstoornis anorexia nervosa.

Het zou betekenen dat mensen die lijden aan deze psychische stoornis op kosten van de staat liposuctie aangeboden krijgen om het volgens hen overtollige lichaamsvet te verwijderen. Het zou eveneens betekenen dat we mensen die lijden aan deze pathologische overtuiging dat ze extreem overgewicht hebben, terwijl zij vaak te kampen hebben met levensbedreigend ondergewicht, niet meer zouden mogen vertellen dat ze helemaal niet dik zijn. Het zou ook met zich meebrengen dat wij personen die lijden aan deze stoornis als rolmodel neerzetten en dwangmatig lijnen presenteren als de oplossing voor allerlei andere problemen en moeilijkheden in het leven. Klinkt ziek? Dat is het ook. Niet voor niets is het in Frankrijk zelfs verboden om modellen met extreem ondergewicht te tonen in advertenties. 

Waarom is het wat betreft genderdysforie dan zo anders? Waarom word ik overal waar ik kijk geconfronteerd met transgenders die op een voetstuk worden geplaatst omdat ze zo ‘dapper’ zijn? Laat ik heel duidelijk zijn: er is niets dappers aan deze collectieve illusie die we als maatschappij in standhouden door mannen die zich verkleden als vrouw aan te spreken als vrouw.

Denk eens na welke boodschap de winst van transgenders als Rikkie Kollé bij een miss-verkiezing afgeeft aan jonge meisjes en vrouwen: de boodschap dat mannen zelfs beter zijn in het vrouw-zijn dan vrouwen zelf. Dat mannen mooier zijn dan vrouwen. Hetzelfde geldt voor de winst van biologische mannen in de vrouwensport. Het vertelt ons vrouwen dat, hoe hard we ook zullen trainen, we nooit zullen winnen. Er is immers altijd wel een man die beter is dan wij. En wat te denken van de veiligheid van vrouwen wanneer mannen die claimen een vrouw te zijn worden toegelaten tot onze kleedkamers, gevangenissen en toiletten. Er zijn inmiddels talloze voorbeelden van (seksueel) geweld dat op deze manier in de hand wordt gewerkt.

Het door de progressieve woke-mob opgelegde wensdenken leidt tot het uitgummen van vrouwen. Het benoemen hiervan is niet “vals”. Het is ook geen “haat”. Het is de waarheid – een waarheid die bovendien hoogstnoodzakelijk is om te benoemen omdat het enige manier is om de identiteit en veiligheid van vrouwen te beschermen. Dus, zeg het met mij: een vrouw is een mens van het vrouwelijk geslacht, met XX-chromosomen en geen als vrouw verklede of tot vrouw omgebouwde man.

Raisa Blommestijn is jurist en filosoof. Ze promoveerde op een proefschrift over de Weimarrepubliek en het verval van de democratische staatsvorm. Sinds september 2022 presenteert ze Ongehoord Nieuws. Deze zomer schrijft ze elke week over wat haar bezighoudt en wat haar opvalt in de maatschappij.

Hoofdafbeelding: ANP / Evert Elzinga – Leusden, 8 juli 2023: Bekendmaking Miss Nederland 2023